23 mei 2009. Het is ongelofelijk maar waar; we maken ons opnieuw op voor een warme en zonnige dag in mei. Voor de derde keer op rij, sinds we herdenken.
Er zijn ‘oude’ en nieuwe gezichten. Sommigen van ons hebben hun kinderen meegenomen. Of eigenlijk; van sommigen van ons wilden de kinderen ook wel eens een herdenking meemaken. Weten waar het over gaat, wat vader of moeder toen heeft meegemaakt.
Het lijkt wel of het ieder jaar gemakkelijker wordt om ‘ervoor uit te komen’ en één keer per jaar stil te staan bij ons is overkomen, op die plek in 1977. Eveline van der Vliet verwoordt het namens de aanwezigen als volgt:
‘23 mei 2007 is voor velen van ons een keerpunt geworden. We stonden daar, opgegroeid en wel, veelal zelf inmiddels vaders en moeders, boordevol verwarde gevoelens en overmand door emoties die niet veel mensen op de wereld kennen. En we vonden steun bij elkaar.Dat is waarom wij herdenken. Wij hebben ontdekt dat vrij kunnen leven in het heden, begint met vrijuit mógen herinneren van het verleden, ván jezelf en vóór jezelf. Zonder last of schuld, verbod of schaamte, al dan niet veroorzaakt door onszelf of door anderen wiens stem we tot de onze hebben gemaakt. Samen stil staan bij wat gebeurd is, maakt het mogelijk om de toekomst met open vizier tegemoet te treden. Met opgeheven hoofd en zonder angst, of met minder angst. En dat is véél waard voor mensen die zo jong zo fundamenteel werden beschadigd in hun vertrouwen en veiligheid.’
Alle aanwezigen bleven na de toespraak dit keer op het veld. In de voorgaande jaren dronken we na afloop elders koffie om ‘rustig’ na te kunnen praten. In 2009 was er die rust op het veld. Stefan Boersma, de oudste zoon van oud-leerlinge Gonda Stel en zijn leraar Jelte van de Kamp begeleidden het samenzijn op de achtergrond met sfeervolle accordeonmuziek. Een perfecte omlijsting van een waardige en ontspannen herdenking 2009.
Toespraak Eveline van der Vliet 23 mei 2009
Loading 
