Vrijdagmorgen half elf. Voor de tweede keer bijeen om gezamenlijk te herdenken. Het gezelschap is kleiner dan in 2007, van massale mediabelangstelling is geen sprake en de sfeer is intiem. Samen met wat Drentse journalisten zijn we onder elkaar met degenen die vandaag willen stilstaan bij wat er éénendertig jaar geleden op deze plek heeft plaatsgevonden. Het programma is net als in 2007 ingetogen. Het is een passende vorm voor de herdenking van een gebeurtenis die domweg te erg was om in zijn geheel te willen onthouden en te groot om te kunnen vergeten.
De aanwezigen, sommigen voor het eerst, anderen voor de tweede keer, hebben weer rozen meegebracht. Zolang er geen herinneringsteken is en het veld waar de school ooit stond er nog net zo bij ligt in 1977, laten we bloemen achter. Ze horen bij een stuk Nederlandse geschiedenis waar wij ongevraagd een hoofdrol hadden. Decennialang bleef het vervolgens verstikkend stil. Totdat we blijkbaar oud genoeg waren om te vertellen wat óns is overkomen, toen en in de jaren erna.
Het lucht op, ook al bevinden we ons in een krachtenveld waarin de angst, passiviteit, verontwaardiging, loochening en vermijding van
Loading 
