Wéér een onvergetelijke aflevering van deze dag, alleen dit keer op woensdag. Kinderen van toen, een leerkracht, mannen en vrouwen van…, vaders, moeders, broers, zussen en andere familieleden, vrienden en vriendinnen. Vlak na negen uur allemaal samen op het lege veld aan de Schoolstraat. Om voor het eerst na dertig jaar sámen te herdenken. Wat een bevrijding!
Laurà Gerards, die op 23 mei 2007 een verzoek voor een herinneringsteken indiende bij de gemeente Midden-Drenthe, sprak de groep toe. Ze beantwoordde helder en duidelijk de vraag die alle aanwezigen dertig jaar lang het zwijgen ertoe heeft laten doen:
‘Het heeft ons dertig jaar gekost om zover te komen, zo sterk te worden dat we hier nu dúrven staan, dat we hier nu dúrven te herdenken. Ik hoop dat er meer woorden gesproken zullen worden dan in de afgelopen dertig jaar. Dat iedereen die daar de behoefte toe voelt, kan vertellen over zijn of haar ervaring en daar ook de ruimte voor krijgt. Zwijgen betekent immers angst, verwarring en eenzaamheid. Ik hoop dat deze herdenking en herinnering